Święty Józef- patron Swarzędza

Pewnych informacji o św. Józefie dostarczają nam tylko Ewangelie. Osobą św. Józefa żywo zajmują się także apokryfy: Protoewangelia Jakuba (w. II), Ewangelia Tomasza (w. II), Historia Józefa Cieśli (w. IV), Ewangelia Pseudo-Mateusza (w. VI), i Ewangelia Narodzenia Maryi (w. IX). Zbyt wiele wszakże jest w nich fantazji, by je można było traktować poważnie jako źródła, czy dokumenty.

Św. Józef pochodził z rodu króla Dawida. Wykazuje to św. Mateusz, kiedy podaje genealogię przodków Józefa. Już w wieku III Juliusz Afrykański wyraził zdanie, że św. Łukasz podał genealogię NMP. Na mocy prawa lewiratu św. Józef mógł być synem naturalnym Jakuba, a równocześnie synem adoptowanym Heli , noszącego w tradycji chrześcijańskiej imię Joachim, który był ojcem NMP. Tak więc genealogia św. Łukasza wyliczałaby przodków Maryi rzeczywistych, odnośnie zaś do św. Józefa jego przodków zalegalizowanych. Taka jest też opinia przyjęta przez wielu współczesnych biblistów i egzegetów.

Św. Józef nie był według ciała ojcem Jezusa. Był nim jednak według żydowskiego prawa jako małżonek Maryi. Tak więc fizycznie Pan Jezus był synem Dawida poprzez Maryję, a prawnie poprzez Józefa.

Św. Józef mieszkał zapewne w Nazarecie. Ewangeliści bowiem podają, że Józef wziął do siebie Maryję . Według niektórych pisarzy kościelnych Maryja i Józef złożyli ślub dozgonnej czystości. Ewangelie wspominają o braciach i siostrach Jezusa. Tak jeszcze dzisiaj narody bliskiego Wschodu zwykły nazywać bliskich krewnych. Bracia i siostry Jezusa to zapewne synowie i córki braci i sióstr św. Józefa.

Jaki był zawód św. Józefa? Hebrajski wyraz harasz oznacza rzemieślnika, wykonującego prace w drewnie, w metalu, w kamieniu. Św. Józef wykonywał zatem narzędzia codziennego użytku, konieczne również w gospodarce rolnej; mógł być również cieślą.

Św. Józef jest wspominany w Ewangeliach z okazji poczęcia Pana Jezusa, spisu ludności zarządzonego przez cesarza Augusta, narodzenia Chrystusa Pana, ofiarowania Go w Świątyni, pokłonu Trzech Mędrców, ucieczki do Egiptu i powrotu do Nazaretu.

Jest rzeczą uderzającą, że w wydarzeniach z dziecięcych lat Jezusa Józef odgrywa pierwszą rolę: jemu anioł wyjaśnia tajemnicę wcielenia Jezusa, jemu poleca ucieczkę do Egiptu i powrót do Nazaretu po śmierci Heroda. Ikonografia przedstawia zwykle św. Józefa jako starca, by w ten sposób podkreślić dogmatyczną prawdę o dziewiczym poczęciu Jezusa. W rzeczywistości jednak św. Józef był młodzieńcem w pełni urody i sił. Jego atrybutami są: zakwitający kij, siekiera, piła, lilia, często występuje z Jezusem. Również jako jego „atrybut” można uznać Świętą Rodzinę.

Pisarze Kościoła świętego podkreślają, że do tak wielkiej godności, opiekuna Jezusa oblubieńca Maryi i żywiciela, głowy rodziny, powołał Bóg męża o niezwykłej cnocie. Dlatego słusznie stawiają oni Józefa na czele wszystkich świętych, a kościół obchodzi jego doroczną pamiątkę, mimo Wielkiego Postu, jako uroczystość. O św. Józefie pierwszy pisał św. Hieronim, a pierwszy o nim traktat teologiczno-ascetyczny napisał słynny uczony-teolog, Jan Gerson. Izydor z Izolani napisał o św. Józefie pierwszą Summę. Św. Bernardyn ze Sieny wyraża przekonanie, że św. Józef podobnie jak NMP dostąpi również chwały wniebowzięcia wraz z ciałem matki i że w łonie matki został oczyszczony z grzechu pierworodnego.

Józef został patronem między innymi:

-        zreformowanego zakonu karmelitańskiego (św. Teresa z Avila);

-        franciszkan (św. Franciszek z Salezy);

-        młodzieży rzemieślniczej (św. Jan Bosko);

-        rodzina zakonna pod wezwaniem św. Józefa (Leonard Murialdo);

-        kościoła powszechnego;

-        robotników;

-        młodości;

-        czystości;

-        świętości;

Gdy chodzi o święto liturgiczne św. Józefa, to po raz pierwszy spotykamy się z nim w wieku IV w klasztorze św. Saby pod Jerozolimą. Na Zachodzie zaczęło powoli przyjmować się od wieku VIII.

Ma również św. Józef swoje sanktuaria. Największe z nich jest w Kanadzie w Montrealu. Powstało ono w roku 1904. Dzisiaj liczba pielgrzymów dochodzi rocznie do 1,5 miliona. Bazylika Św. Józefa może pomieścić 12000 wiernych. Posiada 61 dzwonów. Cudowna figura św. Józefa dostąpiła chwały koronacji koronami papieskimi w 1955 roku.

Wiele krajów obrało sobie św. Józefa za patrona. Tak np. uczyniły : katolicka Kanada (1624), Czechy (1655), Austria (1689), Hiszpania (1679), Portugalia (1744) itd. Podobnie też uczyniło wiele diecezji i miast.

Kult św. Józefa w Polsce datuje się od wieku XI/XII. Już wtedy bowiem w Krakowie obchodzono jego święto pod datą 19 marca. Wyprzedziliśmy pod tym względem wiele państw i diecezji. Największy jednak rozwój nabożeństwa do św. Józefa przypadał w Polsce na wiek XVII i XVIII. Propagowały je przede wszystkim zakony wizytek i karmelitów. Z wieku XVII pochodzi największe sanktuarium św. Józefa w Kaliszu. Pierwsza wzmianka o czci znajdującego się tam obrazu i o doznanych łaskach pochodzi z roku 1673.

W roku 1818 św. Józef został ogłoszony patronem głównym diecezji kujawsko-kaliskiej. Powstały w Polsce 4 rodziny zakonne pod wezwanie św. Józefa. Także diecezja włocławska obrała sobie św. Józefa za patrona. Podobnie uczyniła diecezja łódzka.

Imię św. Józefa należy do najczęściej spotykanych w Polsce.

Etymologia imienia Józef

W czasach biblijnych noszenie określonego imienia związane było z jednoczesnym uświęcaniem imienia Boga lub odnosiło się do wartości związanych z Bogiem czy też Bogu należnych. Tak też było z imieniem Józef. Imię to należało do grupy imion teoforycznych, składających się z dwóch członów wyrazowych: Jo - jako skrót od Jeho, Jahwe, oznaczające słowo Bóg oraz jasaf oznaczające dodać, przydać. W całości oznaczało niech Bóg pomnoży. Pierwszy raz imię to słyszymy w Starym Testamencie, gdy żona patriarchy Jakuba, Rachela, nadała to imię najmłodszemu synowi z życzeniem, aby Bóg dał jej kolejnych synów. Wówczas urodził się jeszcze Beniamin.

Źródło: www.sciaga.pl

Od 1996 roku święty Józef jest patronem Swarzędza.